'Puⁱnn' fjeⁱlle ligg dær en går', så heit' Hauen. Maⁱnn'n på går'n va gammel. Han ha drevv' i skogen å høgd ve' heile haust'n, så han sku få nokk breⁱnsel te' vinters. Nåkken vekke før jul sku han heⁱnt' aⁱll ve'en, så han ha liggan' færdi'. De va fint sle'føre. Då han va framkommen, tok han tel å læss' ve'en på sle'en, å før kvær strangen så han la på, sa han åt hæst'n: «Dræg du deⁱnn, så dræg du deⁱnn åg.» Ve'en va våt å tong så stein, å te slutt så greidd' ikkje hæst'n å dræg lasse, kaⁱn du vette. Så tok han tell å veⁱlt' a' ve'en, å før kvær strangen han veⁱlta a', sa han: «Dreg du kje deⁱnn så dræg du kje deⁱnn heⁱller.» Å så kjørt' han heim mæ tom sle'e. Borti veien træft' han kjærrenga å ei a' småvekjen' sin'; di ha vorr' på krambua ætte vara. «Kor har du ve'en?» spor' kjærrenga. « Deⁱnn fækk eg ikkje me mæ,» svara maⁱnn'n, « hæst'n vaⁱnn ikkje å dræg' han.»

Kilde: "Språket vårt før og nå" - Gyldendal